Gapura
Midang
Nguatan Harepan Masarakat
(SundaMidang
98 Kaca 3)
Paningal pamingpin, lir nu nyawang ti tempat luhur. Ti lebah dinya bakal bruh-bréh nu aya di sahandapeunana. Ngan,
tangtuna gé, lain ukur semet sakadar apal jeung nalingakeun, da saterusna mah kudu milu makihikeun naon nu jadi implengan jeung harepan nu di harandap.
Rahayat nu ‘diposisikeun’ ku pamingpinna aya di hilir, sawadina meunang panalinga anu daria sagala rupana. Da, bongan kitu aturanana dina kahirupan kanagaraan mah, nu mingpin téh kapapancénan jadi nu boga kakawasaan. Hartina, ku wewenang jeung kakawasaan pamingpin, rahayat boga hak ngahontal kahayangna.
Dina saban marén pancén kapamingpinan, teu weléh dituturkeun ku harepan. Karep kawas kitu, ilahar naker, sabab kapamingpinan nu geus kaliwat sakuduna ogé jadi pangalaman keur sing saha waé nu kapapancénan jadi pamingpin saterusna.
Patali jeung kapamingpinan di Jawa Barat, rahayat kacida ngantina ketak pamingpin nu mampuh jadi cukang harepan kahontalna angen-angen balaréa. Nu kumaha téa? Tangtuna gé kahayang masarakat mah teu sing lahuta, nu penting rahayat meunang hak-hakna nu samistina. Bisa hirup jeung huripna, sarta ngarasa jadi warga nu boga martabat di lemburna.
Mun rahayat Jawa Barat ngimpikeun karaharjaan jeung kamajuan, mémang aya modalna keur ngahontal kamajuan téh. Apan, baheula, waktu awal-awal Indonésia merdéka, provinsi Jawa Barat téh pinunjul naker. Kituna téh dina sagala rupana. Matak, pantes mun harita gé tatar Sunda jadi pamungpungan.
Harepan-harepan malikan kajayaan, kudu jadi tékad pamingpin Jawa Barat. Kudu jadi kasadaran sakumna nu boga kakawasaan. Hartina, keur ngahontal éta harepan, pamingpin téh kudu mampuh ‘narjamahkeun’ kaayaan jeung pasualan-pasualan nu keur karandapan kiwari, sarta boga ‘jurus ampuh’ pikeun ngungkulanana.***
Rahayat nu ‘diposisikeun’ ku pamingpinna aya di hilir, sawadina meunang panalinga anu daria sagala rupana. Da, bongan kitu aturanana dina kahirupan kanagaraan mah, nu mingpin téh kapapancénan jadi nu boga kakawasaan. Hartina, ku wewenang jeung kakawasaan pamingpin, rahayat boga hak ngahontal kahayangna.
Dina saban marén pancén kapamingpinan, teu weléh dituturkeun ku harepan. Karep kawas kitu, ilahar naker, sabab kapamingpinan nu geus kaliwat sakuduna ogé jadi pangalaman keur sing saha waé nu kapapancénan jadi pamingpin saterusna.
Patali jeung kapamingpinan di Jawa Barat, rahayat kacida ngantina ketak pamingpin nu mampuh jadi cukang harepan kahontalna angen-angen balaréa. Nu kumaha téa? Tangtuna gé kahayang masarakat mah teu sing lahuta, nu penting rahayat meunang hak-hakna nu samistina. Bisa hirup jeung huripna, sarta ngarasa jadi warga nu boga martabat di lemburna.
Mun rahayat Jawa Barat ngimpikeun karaharjaan jeung kamajuan, mémang aya modalna keur ngahontal kamajuan téh. Apan, baheula, waktu awal-awal Indonésia merdéka, provinsi Jawa Barat téh pinunjul naker. Kituna téh dina sagala rupana. Matak, pantes mun harita gé tatar Sunda jadi pamungpungan.
Harepan-harepan malikan kajayaan, kudu jadi tékad pamingpin Jawa Barat. Kudu jadi kasadaran sakumna nu boga kakawasaan. Hartina, keur ngahontal éta harepan, pamingpin téh kudu mampuh ‘narjamahkeun’ kaayaan jeung pasualan-pasualan nu keur karandapan kiwari, sarta boga ‘jurus ampuh’ pikeun ngungkulanana.***
